Αρθρογραφία

Το να είσαι γονιός…

Όταν κάποιος γίνεται γονέας νέες σκέψεις και άγχη εμφανίζονται στη ζωή του. Εσωτερικές αναζητήσεις που αφορούν τη σωστή ανατροφή του παιδιού απασχολούν την πλειοψηφία των γονέων. Η ενστικτώδης ανάγκη του ανθρώπου να προστατεύσει το παιδί του δίνει απεριόριστο χώρο σε αυτές τις ανησυχίες, που πιθανά να είναι απαραίτητες για την επιβίωση του παιδιού.

Κανόνες, νόρμες, τρόποι επικοινωνίας και επαφής του γονέα με το παιδί στοχεύουν και εγγυώνται το χτίσιμο μιας επιτυχημένης σχέσης αγάπης. Ποιος όμως μπορεί να προσδιορίσει την «επιτυχημένη» σχέση εγγυώμενος μάλιστα και μαζικά αποτελέσματα? Η μεγάλη προσπάθεια για το σωστό κινδυνεύει να καταλήξει στο λάθος. Στο λάθος του μη σεβασμού της προσωπικότητας του κάθε μέλους αυτής της σχέσης κάτι που περιορίζει και εγκλωβίζει το γονέα σε συγκεκριμένες πρακτικές και κινήσεις, είτε του ταιριάζουν είτε όχι. Η προσπάθεια απλοποίησης της πολυσύνθετης αυτής σχέσης αποτελεί λανθασμένη πρακτική, καταπίνοντας τη μοναδικότητα και την προσωπικότητα του καθενός και μετατρέποντας τη ζωντανή σχέση σε εφαρμογή του εγχειριδίου για την «Καλή οικογενειακή ζωή».  Καθένας όμως έχει τα βιώματά του και αυτά επηρεάζουν τα πιστεύω, τις επιλογές και τον τρόπο που κάθε γονέας ζει τη σχέση του με το παιδί. Οι γονείς λοιπόν είναι αυτοί που βάζουν το πλαίσιο για να μεγαλώσουν τα παιδιά και χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή το πλαίσιο αυτό να μη γίνει καλούπι.  Η φροντιστική γονεϊκή αγκαλιά να μη γίνει κουκούλωμα. Γιατί το καλούπι είναι άκαμπτο και συχνά καταπιέζει και η καταπίεση με τη σειρά της οδηγεί σε αντίδραση αρκετή ώστε να το σπάσει.

Και τότε είναι που οι γονείς αιφνιδιάζονται με την αντίδραση και το «ξέσπασμα» του παιδιού και ξεκινάει ένας αγώνας αναζήτησης των ενόχων. Διερεύνηση του τι πήγε στραβά και το παιδί πορεύεται το δρόμο του, ένα δρόμο που δε μοιάζει με αυτόν που οι γονείς του στρώσανε. Πόσο έτοιμοι λοιπόν είναι οι γονείς να έρθουν σε ρήξη με τις προσδοκίες τους? Πόσο έτοιμοι είναι να αντιμετωπίσουν τη σύγκρουση των δικών τους ονείρων με αυτά των παιδιών τους? Και όταν τα παιδιά δεν είναι πια παιδιά, οι γονείς συνεχίζουν να είναι γονείς «παιδιών»?

Τα τόσα πολλά ερωτήματα επισφραγίζουν τη δυσκολία και τη συνθετότητα του ρόλου του γονέα. Τα παιδιά φέρουν την αλλαγή στο σύστημα και οι γονείς καλούνται να αποφασίσουν πως θα την εισπράξουν. Δηλώνει απόρριψη του γονέα ή αποτελεί ένδειξη ανεξαρτησίας?

Για μία ακόμη φορά τα ξεχωριστά βιώματα και πιστεύω των γονέων θα καθορίσουν τον τρόπο θέασης και επεξεργασίας αυτών των δύο οπτικών. Και συχνά είναι μία διαδικασία γεμάτη συγκρούσεις, εσωτερικές και εξωτερικές , που καλεί το γονέα σε αναστοχασμό της θέσης του και σε διατάραξή της.

Και εδώ μπορεί να τεθεί ένα ερώτημα που αφορά τους διάφορους ρόλους που μπορεί να έχουμε, είτε είναι αυτός του γονέα, είτε αυτός του παιδιού, του συζύγου, του φίλου, του συνεργάτη, του πολίτη. Υπάρχει σεβασμός στην προσωπική ελευθερία και κατ΄ επέκταση στην προσωπική ελευθερία στην επιλογή? Σεβασμός στη διαφορετικότητα? Ο άνθρωπος που δεν περιβάλλεται από σκληρά καλούπια, δε χρειάζεται να τα σπάσει. Ο άνθρωπος που αποδέχεται τη διαφορετικότητα, δε χρειάζεται να συγκρουστεί. Και αναφερόμενοι στη γονεϊκή σχέση ας αναρωτηθούμε αν μια σχέση αγάπης άνευ όρων, εμπιστοσύνης, διαλόγου, όπου το παιδί μαθαίνει να ακούει μα και να ακούγεται, στρώνει το δρόμο της ελευθερίας των παιδιών.

Ας σεβαστούμε λοιπόν την μοναδικότητα του καθενός, και πρώτα τη δική μας. Ας σεβαστούμε τον ελεύθερο άνθρωπο γιατί ο άνθρωπος που μεγαλώνει με δεσμά είναι αυτός που κινδυνεύει να λυγίσει από το βάρος τους ή να τα σπάσει. Σεβόμενοι τη διαφορετικότητα των παιδιών μας δηλώνουμε την πλήρη αποδοχή μας, χτίζοντας την εσωτερική τους ελευθερία και αυτοεκτίμηση. Ας αγαπήσουμε τα παιδιά μας. Ας αγαπήσουμε τα μοναδικά αυτά πλάσματα.